Najpierw zeszedłem na ulicę schodami

ach, wyobraźcie sobie,

schodami.

Potem znajomi nieznajomych mnie mijali,

a ja ich.

Żałujcie, żeście nie widzieli,

jak ludzie chodzą,

żałujcie!

Wstąpiłem do zupełnego sklepu;

paliły się lampy ze szkła,

widziałam kogoś - kto usiadł,

i co słyszałem?... co słyszałem?

Szum toreb i ludzkie mówienie.

No naprawdę naprawdę wróciłem.

- Mistrz Miron